ගඳපාන මල් කිනිති - 02

වෙනස්වීම ඇරඹේන්නේ වෙනස් කිරීමත් සමගය. සමනළ තටුවක ගැස්ම යමදිනක අත්ලාන්තික් සාගරයේ මහා කුණාටුවක් ඇතිකිරීමට සමත්වනු ඇත. ඉතිං මම අද මල් බිම නොදමමි. වමතින් මල් මෘදුව ගුලිකරගෙන සිත සමග පොරබදමින් නොනවත්වා ගමන්කරමි.

ලන්ද අවසානයේදී කිටිකිටියේ වල් වැවුණු අඩිපාර ද අවසන්වේ. ඉන්පසු මා අඩි අටක් දහයක් පමණ පළල අලුත කැපූ පස් පාරට අවතීර්ණවෙමි. අලුත් වැස්සට පෙඟුණු සැහැල්ලු පසේ හරක් රංචුව ඇවිද ගොස් ඇත. ඔවුන්ගේ කුරවලට පෑගී තැන් තැන් වල වැහි වතුර පිරී ඇත. මේ මං දන්නා කියන හරකුන් ය. උන් පස් හයදෙනා මම වෙන් වෙන්ව හඳුනමි. ගවයින්ගේ අයිතිකරුවන් මගේ මාපියන් දැන හඳුනන අය වෙති. ඔවුන්ගේ දරුවන් මා දන්නා හඳුනන අය වුවද මිතුරන් නොවෙති. දැන හැඳිනීමත් මිතුරුකමත් අතර සලකියුතු වෙනසක් ඇත.

මා කුඩා කල සිට මේ ගවයින් ලන්දේ දී දුටුවිට හෝ අපේ වත්තට ආ විට විසාල බාල්දියක දමා වතුර බොන්නට දෙමි. විටෙක එකෙකු එක හුස්මට වතුර බාල්දියෙන් අඩක්ම බොයි. ඉන්පසු හිස ඔසවා මා දෙස සැකයෙන් බලයි. නැවත හිස සම්පුර්ණයෙන්මවාගේ බාල්දියේ ඔබාගෙන ඉතිරියත් බොයි. එවිට මගේ සිත ‘දාරක’ ප්‍රීතියෙන් පිරී පිම්ඹීයයි. මා බාල්දිය නැවත නැවත පුරවමි, ඒ දියෙන් නොව මගේ සතුටෙනි. ඒ අතර විටෙක හනික බිඳගත් මයියොක්කා අත්තක් හෝ දඩස් අත්තක් උන්ගේ හොඹු ඉදිරියෙන් අල්ලමි. නිරන්තරයෙන් වාෂ්ප පිඹින විශාල තෙත නාසාපූට දෙසත් රවුමට කරකවා අතුකැබලි අල්ලාගතහැකි  උන්ගේ දම්පාට දිවවල් දෙසත් මහත් භීතියෙන් බලාසිටිමි.

මා මේ සතුන්ට කෑම බීම දුන්නේ කොහෙත්ම උන්ගේ අසරණ කම නිසා උපන් අනුකම්පාව, කරුණාව, හෝ මෙළොව-පරළොව සියළු සැප කෙළවර අමාමහ නිවන් ෂෝර්ට්-කට් එකකින් ලඟාකරගනු පිණිස පිං සලකා නොවේ. ඒ හුදෙක් තිරිසන් සතුන් දැකීමත් උන් මට කීකරුව මා දෙන දේ කෑමත් බීමත් මා ඒ අවස්ථාවේදී ම සතුටට පත්කල නිසාම පමණි.  ඉඳහිට උන්ගෙන් එකෙකු මට අනින්ට තැත්කල විට හෝ මා එසේ සැකකලවිට, නොවලහා ගල් මුල් හෝ අතට හසුවුණු දෙයකින් පහරදී උන් එලවා ගැනීම මගේ සිරිතයි. එවන් අවස්ථාවලදී අහසේ පාවීයන ගල් මුල් උන්ගේ බඳේ වැදී නැගෙන බොල් හඬින් මා ඉමහත් තෘප්තියට පත්වෙමි. අසීමිත ආදරයක්, කරුණාවක්, හෝ ඉවසීමක් පෑමෙන් හරක්ටික ‘නරක්කරන්නට’ මට කොහෙත්ම වුවමනාවක් නැත. ඉතිං මා  ඉඳහිටවත් පෙණය පුප්පමි. අපේ සබඳකම් වලින් දෙපාර්ශවයටම යම්තරමකටවත් සුගතියක් හෝ ප්‍රතිලාභයක් තිබිය යුතුය.

ඉතිරිය පසුව කියමි...

හරිත

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

කතාවකට තේරුමක් තිබියයුතුයැයි උගන්වා තිබුනද කිසිම කතාවක තේරුමක් ඇතැයි මා විශ්වාස නොකරමි. හැපී බිඳී බුබුළු නංවමින් පහළින් පහළටම ස්වභාවිකව ගලායන දියපහරකට තේරුමක් තිබීමේ අවශ්‍යතාව කුමක්ද?. එහි ගැබ්ව ඇත්තේ වින්දනය කළහැකි හෝ  විඳවියහැකි විඳීම ම පමණි. ඉතිං තේරුමක් ඇතත් නැතත් මේ කතාවද මහ පොලොව මතින් නිරතුරුව වෙනස්වෙමින් ගලන දියපහරක් සේ නිරන්තරයෙන් එකිනෙකට වෙනස් හැඟීම් උපදවමින්  කාලය මතින් ගලායනු ඇත.

[හරිත,

ගඳපාන මල් කිණිති,

සහ දිනිති]

ගඳපාන මල් කිනිති - 01

ගෙදර සිට පුස්තකාලයට යන කෙටි පාර දෙපැත්තේ උසට වල් වැවී ඇත. තැන තැන එරමිනියා කටු පඳුරුය. ඒවා දම්පාට කුඩා ගෙඩි වලින් පිරී ඇත. කිහිප වර්ගයක කුඩා කුරුල්ලන් රණ්ඩු කරමින් තරඟයට ඒවා කති. ඔවුන් ඉන් බොහෝසේ සතුටට ද තෘප්තියට ද  පත්වෙතැයි මම සිතමි. කෙනෙකු තුන්හිතකින් වත් කෑ හැකියැයි නොසිතන මේ කුඩා ගෙඩි විටෙක දෙකක මා ද රසබලා ඇත්තෙමි. එකල කුඩා මා එයින් සතුටට පත්නොවුව ද, වැර-වෑයමින් මට ඒවා කන්නට පෙලඹවූ මගේ කුඩා මිතුරියගේ සතුට මා බෙහෙවින් සතුටට පත්කළේය. මේ කුඩා ගෙඩි වටා මහත්වූ ප්‍රසන්න මතකයක් මට ඇත. අප අතර ඝන බූටෑවක් නොවන්නට මමද කුරුල්ලන්ට එකතුවෙමි, සතුට බෙදාගනිමි. සතුට බෙදාගත්කල ගුණ වේ.

ගඳපාන මල් යායට පිපීඇත දම්පාට, තැඹිලි පාට, සහ කහපාට මල් අතර ඒ පාටවල් කවලම් වුණු මල් ද ඇත මෙතන මල් කොපමණ ඇත්ද?, මම සිතමි. පොකුරක මල් පනකක් හැටක් ඇතොත් පොකුරු සියගණනක් පිපුණු ගසක මල් දහස් ගණනකි, පඳුරු දහස් ගණනක් මෙතන තිබිය යුතුය. එසේ සිතන කල මල් කොටි ගණනක් වෙන්නටත් හැකිය. සමහර දිනෙක කුඩා අප ලන්ද හාස්පස දුවමින් පොදියක් මෙන් හැදෙන්නට පහළ කොනෙන් අල්ලා උස්සාගත් ටීෂර්ට් වලට මේ මල් එකතුකලෙමු. ඒ අතරතුර තැන තැන හමුවූ දං සහ ඇඹුල් පේර පඳුරු නිරන්තරයෙන් අපට කෘතඥපුර්වකව පළතුරු ගෙඩියක් දෙකක් දුන්හ. ලන්ද ද අප මෙන්ම වැඩිවියට පැමිණ ඇත. එකල කුඩා අපට මෙන් අද වැඩිහිටි අපට ලන්ද පුරා රිසිසේ නිදහසේ ඒ මේ අත දිවයන්නට මේ පඳුරු අතර තවදුරටත් ඉඩක් නැත.

  මම මේවා එකිනෙක සිතමින් වේගයෙන් ඇවිද යන අතර අතපසුවීමෙන් විටක වල් පඳුරු අතරට ලංවෙමි. සැනෙකින් මගේ කකුල බදාගන්නේ 'ආදර-කටු' වැල්ය. වක්වූ කටුසහිත මේ වැල් අස්සක් මුල්ලක් නෑර වැවී ඇත. කටු වැල මගේ පාදයෙන් මිදෙන්නේ කැඩුණු කටු, කැඩුණු සම, සිරීම්, ලේ බිඳු, සහ වේදනාව ඉතිරි කරමිනි. වල් වර්ගයක් වන මේ ආදර-කටු වැල් අපේ කැමැත්ත අකමැත්ත නොවිමසමින්  නිසරුම බිමක වුවත් සරුවට වැවේ. 'මේකටම කියාපු නම', කටුවැලේ ස්වභාවය සහ දී ඇති නමේ අපුර්ව ගැලපීම ගැන මම පුදුම වෙමි. මෙසේ විවිධාකාර දේවල් සිතමින් ඇවිද යන අතර හැමදාම මෙන් අදත් ලස්සන ගඳපාන මල් අහුරක් මිටමොලවා ගත්තෙමි. වෙනදා ට මා ඇවිද යන අතරතුර මිටින් ගත් මල් එකින් එක බිම දමමි. හැමවිටම මා පසුකරගෙන ගොස් බිම වැටෙන ඒවා දෙස බලා  මා අපමණ තෘප්තියට පත්වෙමි.

පොකුරෙන් වෙන්කරගෙන වමතට ගත් අහුරෙන් කුඩා මල් කිහිපයක් දකුණතේ අල්ල මතට එකින් එක  දමමි. කුඩාකල මෙන්ම අද ද මා ඒවා දෙස ඇස් දල්වා බලමි. තනිපාට මෙන්ම පාට කලවංවූ මල් කීයක් ඇත්දැයි මම ගනිමි. අච්චුවකින් තැනූ ප්ලාස්ටික් මල් මෙන් පෙනෙන, දීප්තිමත් පාට ඇති කුඩා තනි මල් වලට වෙන් වෙන්ව මා වශී වෙමි. වෙනදා මෙන්ම අද ද මා මේ මල් එකින් එක බිම දැමිය යුතුය. එවිට මගේ සුරතින් මිදීයන මල් සුළගේ පාවී  මා පසුකරයන අයුරු මා සිතින් මවාගෙන රසවිඳිමි. සමහරවිට අද මගේ ජීවිත කාලයම රසවිඳිය හැකිවන රටාවකට මගේ අතින් ගිලිහීයන කුඩා මල් පතිතවනු ඇත...

හරිත


ඊටපස්සේ...
ගඳපාන මල් කිනිති - 02

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[හරිත,

ගඳපාන මල් කිණිති,

සහ දිනිති]

විඳින - විදිය

  ස්වභාවිකව දේශීය සහ විදේශීය බහුභූතවලට පෙම්බැඳ වානිජ්‍ය හෝ කළාත්මක පඹගාල් වල අනන්තවත් පැටලී ඇති එකම පුත්ගලයා මා නොවිය යුතුය. කොලපොත් වල ලියූ   අගක් මුලක් නැති වැල්වටාරම් හිසකේ ගණනට කියවා ඇත්තෙමි. එතෙන මෙතෙන කුරුටු ගෑ බලි බලා ඇත්තෙමි.  කරච්චල්, මුරගෑම්, අඳෝනා, හා අවලාද ආදියටද දහස් ගණනින් සවන්දී ඇත්තෙමි. මේවා වැඩිහරියක් මම කොහෙත්ම රසවින්දේ ද විඳින්නේ ද නැත. විඳීම සිදුවන්නේ ඒ නිර්මාණය අපට ඇහෙන, පෙනෙන, දැනෙන හෝ කියවන අවස්ථාවේදීමය. එය පස්සෙ මතක්කරලා, පුලුවන්වෙච්ච වෙලාවක, තේරිච්ච වෙලාවක, කාගෙන්හරි අහලා, හෝ reviews බල බලා කළහැකි වැඩක් නොවේ. එසේ කරතොත් ඒ මතක්කරමින් විඳින්නේ තමන්ට මුල් නිර්මාණයෙන් ග්‍රහණය කරගතහැකි වූ අදහස් යොදාගෙන තමා තම මනසේ මවාගන්නා ලද තමන්ගේ ම නිර්මාණයක් බව මතක තබාගත යුතුය. එහි මුල් නිර්මාණයේ අවයව හා ලක්ෂණ අඩංගු වියහැකිවුවත් මුල් නිර්මාණයේ පිටපතක්වත් වෙතැයි සිහිනෙන්වත් නොසිතිය යුතුය.

විඳිය හැකි එකම කාලය විඳින කාලයකි. 

- රසික වයි. කණුවක ගලේවෙල සිට ලියයි -

The Root of Suffering

Suspicion leads to Fear

Fear leads to Hate

Hate leads to Anger

Anger leads to Violence

Violence leads to Destruction

Destruction leads to Suffering

විප්ලවයේ අතුරු කතාවක්!

      වැඩිපුරම වාමාංශික විප්ලවවාදීන් මියගොස් ඇත්තේ දක්ෂිණාංශික වෙඩිඋණ්ඩ වලට වඩා ජංගියකින්, බොඩියකින්, හෝ චීත්තයකින් බෙල්ල තදවී හුස්ම හිරවීමෙනි. මේ අතර තවත් සමහරු අවශ්‍යම දේකටවත් අතක් පයක් හොලවන්නට බැරිවන තරම් මේවා  ඇඟපුරා පටලවාගෙන අකර්මන්‍ය වූහ. තුවක්කුවකට නැවැත්විය නොහැකි විප්ලවය හැට්ටකටුවකට හෝ හැඳිමිටකට පහසුවෙන් කලහැක.