ගුරු ගීතය

මා පාසල ඇරී වෙනදා පරිදිම කුඩා ගල්කැට වලට පයින් ගසමින් ගෙදර එමින් සිටියෙමි. කවදාවත් නැතිව තාත්තා, ගෙදරට යන පාරත් ප්‍රථමික විද්‍යාලයත් අතර පාරේදී මට මුණගැසිනි. “ගෙදර යනකොට පරිස්සමෙන්!,  අද පාරෙ ගස් කපනවා” තාත්තා අණක් නිකුත් කළේය. පාසලත් ගෙදරත් අතර දුර සැතපුම් කාලක් වත් නැත. කපන්නට තරම් ගස් ද ඒ පාරේ නැත. පාරක් කිව්වට එක පාරක් ද නොවේ, ලන්දක් මැදින් දිවයන අඩිපාරකි. බෙදා වෙන්කළ ඉඩම් වල් වැදී තිබිණ. ඉඩම්වලට පාරක් වෙන්කර තිබුනත් එයට තාර දමා නොතිබුණි. වරින්වර ගමන්කළ වාහන නිසා තණකොළ මැරී එකිනෙකට සමාන්තර අඩි පාරවල් දෙකක් සෑදී තිබිණ. ඕනෑ කෙනෙකුට තමන් කැමති පාරක් තෝරාගැනීමේ නිදහස තිබිණි. මම හැමවිටම දකුණු අත පැත්තේ අඩිපාර තෝරාගතිමි, එයට හේතුවක් මා දැනසිටියේ නැත.

මම විවිධාකාර බහුබූත කල්පනාකරමින් අපේ නිවෙස අසල කඳුගැටය අසලටම පැමිණියෙමි. පාර ඒ කුඩා කඳුගැටය වටා ගමනකළේය. කඳුගැටය මුදුනෙ එක හා සමාන රූස්ස ගස් යුවලකි. මද සුලඟකටත් ඔවුන් යෝධ අත් පා පද්දමින් ඒ මේ අත වැනුනාහ. ඔවුන් අතරින් හමායන සුළඟ ඊට සරිලන ගැඹුරු පිරිමි හඬික් නැගීය. සමහරවිටෙක නිර්භීත කුඩා කුරුල්ලෙක් දෙන්නෙක් මේ යෝධ ගස්වල අතුපතර අතර සැඟව සියුම් හඬින් ගැයීය.

සමහර දිනයක හවස් වරුවේ මම මේ ගස් අවට බූටෑවේ ඇවිදින්නට යමි. ඉදුණු ඇඹුල් පේර ද, දං හා හිඹුටු පඳුරු ද ඇති තැන් මා අතැඹුල සේ දැන උන්නෙමි. මගේ ගමන හැමදාම කෙලවර වන්නේ මේ විසාල  පොප්ලර් ගස් දෙක අතර ඇති පේර පඳුරෙනි.  කිසියම් අහේතුවකට ඒ ගසේ පේර අලගෙඩි මෙන් විසාල වූ නමුත් ලා කහ පාටට හොඳින් ඉදුණු ගෙඩි පවා දෙහි ගෙඩි මෙන් ඇඹුල් රස විය. කුරුල්ලන් මේ ගසට අතතබන්නට මැලිවන්නට ඇත්තේ ඒ නිසා වියයුතුය. මම සාමාන්‍යයෙන් එතැන සිට පෙර ගෙඩියක් හපමින් ද මදුරුවන් තලමින් ද එක් එක් පොප්ලර් ගස දෙස බලා “මේ ගස් කවුරුන්  හිටවන්නට ඇත්ද?” යි සිතමි. ඒ ගස් වලට යාබදව අසාමාන්‍ය ලෙස මට්ටම් වූ බිමකි, දිනක්‌ එහි තිබී චතුරශ්‍රාකාර රිදී පැහැති ලෝහ කැබලි දෙකක් හමුවිය. එදින හවස්වරුවේ මම ඒවා සෝදා පිරිසිදුකරගෙන පොඩිකරගත් ඇඹුල්වැන්න කොල අතුල්ලා දිස්නය ගස්වාගෙන ජයසේන බාසුන්නැහේට පෙන්වූයෙමි. ඒවා දුටු සැනින් විමතියට පත්වූ ඔහු, කක්කුට්ටෙකු මෙන් විසාල බෝල ඇස්ගෙඩි තට්ටය මුදුනේ නංවාගෙන “හොහෙන් දෑ මේවා, මේ ඉස්සරෝම රේඩිඑකට දාපු බැට්ටි කෑල්ලක කෑලි නේ!” යැයි කීය. මා කිසිදාක චතුරශ්‍රාකාර පැතලි වියලිකෝෂ දැකතිබුනේ නැත, එසේ ඇති බවට අදහන්නට සුදානම් ව සිටියේද නැත. ඉතිං මේ කතාබහින්, බාසුන්නැහේට පිස්සු තදවී ඇතිබව පමණක් මම තහවුරු කර ගතිමි. පසුකලෙක අහම්බෙන් අම්මාට හසුවූ ඒ ලෝහ කැබලි ඇය පහසුවෙන් හඳුනා ගත්තාය. බාසුන්නැහේට ඇති පිස්සුවක් නැත, ඒවා පරණ වියලිකෝෂ වල කොටස්ය. සමහරවිට පොප්ලර් ගස් වලට යාබද තැනිිබිමේ කවුරුන් හෝ ජීවත් වන්නට ඇත. සමහරවිට ඔවුන් පෝප්ලර් ගස්  රෝපණය කළා වෙන්නටත් හැකිය...