ඉතිං දවසක් හිමිදිරියෙ ඈ වසුපැටියෙක් බඳින්න කියල ගම්මානය කෙලවරේ වනාන්තරය අයිනේ තියෙන තණ පිට්ටනිය පැත්තට ගියා. පිට්ටනියෙ වනාන්තරයට කිට්ටුවෙන හරියෙදි තවත් කවුරුහරි තමන්ට පසුපසින් සිටින බව ඈට දැනුණා.
වෘකයෙක්!
"හොඳයි රතු ඇස් ඇති වෘකයො, උඹට මොනවා ඕන වෙලාද?" ඈ වෘකයාගෙන් ඇහුවා.
"මට හරිම බඩගිනියි! මට මොනවහරි කන්න දීපන්, නැතිනම් මා කරනදේ දනියි!" වෘකයා ඈ බයකරන්නට හැදුවා.
"උඹට බෑ මාව බයකරන්න, නමුත් මා උඹට කරුණාවන්ත වෙන්නම්, උඹට උවමනා මොනවාදැයි කියපන්!" ඈ වෘකයාට සැර වුනා.
"උඹ නාකි වෘකදෙනකටත් වඩා ඇට්ටරයි! මට හරිම බඩගිනියි!! මට හරිම බඩගිනියි!!! " වෘකයා වේදනාවෙන් විලාප තැබුවා.
"මේ මොන නාඩගමක්ද?"
"හොඳයි, මා උඹට මේ වසුපැටවා කන්නට දෙන්නම්, දැන් ඉතිං පුංචි පුස් පැටියෙක් වගේ නාඬා ඉඳපන්!" ඈ වෘකයා අස්වැසුවා.
ඊටපස්සේ වෘකයා වසුපැටියාව එක හුස්මට ගිලදම්මා. නමුත් ඊටපස්සෙ ඌ අයෙමත් "මට හරිම බඩගිනියි! මට හරිම බඩගිනියි!!" කියකියා ආයෙත් බෙරිහන් දෙන්න පටන්ගත්තා.
"දැන් ඉතිං උඹට මක්වෙලාද? උඹ හරිම කපටියෙක් හැඩයි" ඈ පුදුමයට පත්වෙලා වෘකයාගෙන් ඇහුවා.
"නිල් ඇස් ඇති පුංචි යකිනියේ , මා දින නවයකින් කිසිවක් කෑවේ නෑ, දිය පොදක් බීවෙ නෑ! නමුත්, මට තවත් දින හතක් මේ වනාන්තරය මැදින් නිල්පාට රූස්ස ගස් ඇති නිම්නය බලා එක හුස්මට දුවන්නට තියෙනවා" වෘකයා කියාගෙන ගියා.
"මොනවා! ඉතිං උඹ නොවරදීම මියයාවී! එක්කෝ හාමතෙන් නැතිනම් තෙහෙට්ටුවෙන්!" ඈ බොහොම විමතියෙනුත් කනගාටුවෙනුත් කිව්වා.
"කියාපං! උඹට තද අසනීපයක්වත්ද?" ඈ වෘකයාගෙන් ඇහුවා.
"මගේ අත්තම්මා අසනීපෙන්, අනාථ දරුවෙක් වුණු මා හදා වඩා ගත්තේ ඇයයි!
ඈ කියන හැටියට, අරපෙනෙන පුදුම හිම කඳු මුදුනේ ඇති පුදුම බෙහෙත් උයනින් රහස් බෙහෙත් නවයක් සහ කෙල්ලකගෙ නැවුම් හදවතක් කල් තියා නොගෙනාවොත් ඈ සුවකරන්නට නොහැකිවෙයි!"
"ඉතිං කරුණාවන්ත යකිනියේ, කිසිවක් නොකර මනසින් මියයාමට වඩා, උත්සාහ කරද්දී හැබැහින් මියයාම හොඳ නැතිද? මේ බලාපන්, රහස් බෙහෙත් නවය මා පරිස්සමටත් කදිමටත් රැගෙනවිත් ඇති හැටි!" වෘකයා තමන්ගෙ කොට්ටයක් මෙන් ලොකුවට පිම්බුණු වම් හක්ක පෙන්නුවා. නමුත් නැවුම් හදවත් කොහෙන් හොයන්නද? ඌ තනියම මුමුණන්නට වුණා.
ඉතිං, මේ කතාව අහපු ගැහැණු ළමය බොහොම කණගාටුවට පත්වුණා, නමුත් වෘකයෙක් කොහොමටවත් විශ්වාස කරන්නෙ කොහොමද? "උඹනම් මහ මෝඩ එළදෙනක් තමයි" කියල හැමෝම මට හිනාවෙයි! එහෙම හිතපු ඈ තීරණයක් ගත්තා.
"හොඳයි වෘකයො, උඹ කපටිකම් කරන්න එහෙම හිතන්නවත් එපා! මාව උඹේ අත්තම්මා ලඟට ගෙනියපන් මා ඈට මගේ හදවත දෙන්නම්!" ඈ කිව්වා.
ඒ කතාව අහවර කරන්නටත් කලින් වෘකයා ඈව කටින් ඩැහැගත්තා. ඊටපස්සේ ඌ කඳු වැටි අතරින් මහා සුළි සුළඟක් වගේ දුවන්නට ගත්තා. ඒ වේගයට විශාල ගස් පවා ඇඹරී ගියා, ඇවිස්සුණු දුහුවිල්ලෙන් කුරුල්ලන්ගෙ ඇස් නොපෙනී ගිහිං ඔවුන්ට කැදලි වලට යන පාර හොයාගන්න බැරිව අතරමං වුණා.
සතුටෙනුත් බලාපොරොත්තුවෙනුත් පිම්බීගිය හදවතක් ඇති වෘකයා දින හතක්ම එකහුස්මට නොනවත්වා දිවගොස් අත්තම්මගෙ ගේ ඉස්සරහදි මැරී වැටුණා. ඉතිං ගැහැණු ළමයාට බොහොම දුකයි. ඈ බොහොම කණගාටුවෙන් පුදුම බෙහෙත් නවයෙ මල්ලත් අරගෙන අත්තම්මගෙ දොරට තඩිබෑවා. අගුළු දාලා නොතිබුණු දොර හින්සීරුවෙ හැලහොල්මනක් නැතිවම අරුනා.
කෙඳිරිගාමින් හිටිය අත්තම්මගෙ කෙඳිරිය නැවතුනා! ඈ බොහොම විමතියට පත්වුණා!!
"අත්තම්මේ, උඹේ ආදරණීය මුණුපුරා උඹට බෙහෙතුත් හදවතත් වෙලාවට ගෙනාවා නමුත් හාමතත් විඩාවත් නිසා නුඹේ දොරකඩ ළඟ මේ දැන් ඔහු මියගියා. ඔහු ඉතා යහපත් කෙනෙක්. ඉතිං, මා ඔහුගේ ප්‍රාර්ථනාව ඉටු කරන්නම්, මට උඹව ජීවත් කරන බෙහෙත හදන හැටි කියාපන්" ගැහැණු ළමයා ඉතාමත් කණගාටුවෙන් වෘකමැහැල්ලට කිව්වා.
"උඹ කරුණාවන්ත හදවතක් ඇති එකියක් බව පේනවා!, නුඹේ හදවත මට පසුව දියන්, දැන් මගෙ පණයන්නට කලින් මා කියන විදිහට හනික බෙහෙත හදාපන්!" වෘකමැහැල්ල කෙඳිරිගාමින් කිව්වා.
ගැහැණු ළමයා හනික බෙහෙත පිළියෙළ කලා.
"හොඳයි, ඔය බෙහෙතෙන් පණ ලැබෙන්නෙ එක්කෙනෙකුට විතරයි! නුඹ ගැහැණියකගේ හදවත හඳුනනවනෙ, මට නිදහසේ මියැදෙන්න ඇරපන්, ඉතිං ඔය බෙහෙත මගෙ මුණුපුරාට පොවාපන්!" අත්තම්මා ස්ථිර ස්වරයෙන් කියාසිටියා.
ඉතිං, ගැහැණු ළමයා බෙහෙත වෘකයාට පෙව්වා, එත් වෘකයාට පණ ලැබුණේ නෑ. ඊට පස්සෙ ගැහැණු ළමයා වෘකයාව තුරුළු කරගෙන අඬන්න පටන් ගත්තා. ඒ කඳුළු ඇස්වලට වැටිල වෘකයට පණ ආවා. නමුත් වෘකයා තවදුරටත් තිරිසන් වේශයකින් හිටියෙ නෑ. උගේ හදවත සියුමැළි වෙලා මිනිස් වේශයක් ලැබිල තිබුනා.
🎕🎕🎕
🎕🎕
🎕
No comments:
Post a Comment